Szlak turystyczny – 5S/Ż. Hala Boracza (870 m) – Redykalny Wierch (1144 m) – Hala Lipowska (ok. 1300 m) – Hala Rysianka (1322 m). Suma podejść ok. 450 m, w górę — ok. 2 godz., w dół 1.30 godz.
Nie jest to najkrótsze dojście ze schroniska na Hali Boraczej do schronisk na Lipowskiej i Rysiance, gdyż nieco szybciej można dojść szlakiem zielonym (trasa 6Z), który prowadzi mniej ciekawą trasą zalesionymi północnymi stokami. Natomiast proponowana trasa, choć nieco dłuższa należy do najatrakcyjniejszych w całym Beskidzie Żywieckim, zwłaszcza w swoim końcowym, prowadzącym przez grzbietowe hale, widokowym odcinku. Od węzła szlaków na południowym skraju Hali Boraczej do Redykalnego Wierchu znaki czarne, dalej żółte.
Ze schroniska na Hali Boraczej podążamy grzbietem na południe, na początku główną dróżką, za niebieskimi znakami. Na skraju hali Cukiernica Niżnia* znaki niebieskie skręcają w prawo, a w lewo odchodzą zielone. Należy pójść chwilę za znakami zielonymi, od których zaraz skręcają w prawo do góry znaki czarne. Przez rzadki świerkowy las wznoszą się dość stromo rozdeptaną ścieżką. Wyżej las gęstnieje, a stoki Redykalnego Wierchu, którymi się wznosimy są coraz dziksze; ze zwalonymi drzewami, wykrotami i głazami. Wśród rozpadlin jedna uznawana jest za jaskinię, lecz trudno ją odnaleźć w gęstym lesie (na lewo od szlaku brak ścieżki). Ścieżka ze szlakiem nieco się wyrównuje i wchodzi na rozległą porębę, skąd ograniczony widok na stoki Lipowskiej (po lewej) oraz na grzbiet Suchej Góry (po prawej). Trawersem w prawo skos szlak wchodzi znowu w las świerkowy, by pokonując kolejne podejście wyprowadzić niespodziewanie na piękną Halę Redykalną, na zachód od wierzchołka Redykalnego Wierchu* (1144 m). Miejsce jest szczególnie malownicze. Wśród gómoreglowego lasu „spada” w prawo po grzbiecie piękna hala, by następnie wygiąć się w kształtne siodło i zniknąć gdzieś w lesie już na niższym odcinku grzbietu. Środkiem biegnie ścieżka , którą prowadzi szlak żółty z Rajczy (trasa 7Ż). Szlak czarny, którym przyszliśmy kończy się, a my wchodzimy na biegnący głównym grzbietem szlak żółty i skręcamy w lewo na wschód. Ścieżka wznosi się przez górny odcinek hali a następnie poprzez świerkowe zagajniki na pobliski szczyt Redykalnego Wierchu (1144 m). Jesteśmy na najładniejszym odcinku trasy. Minąwszy wierzchołek wchodzimy na kolejną grzbietową Halę Bacmańską*.
Roztacza się stąd wspaniały widok na południe. Poprzez dolinę Bystrej widać grzbiet graniczny od Trzech Kopców przez Wilczy Groń, Grubą Buczynę i Krawców Wierch, a za nim wzniesienia zachodniej części Słowackiej Orawy. Bardziej na prawo w oddali widnieje wschodnia część „Worka Raczańskiego” z Oszusem, Rycerzową i Muńcułem. Nawet najbliższy plan jest dość odległy (poprzez dość szeroką dolinę Bystrej), co daje wrażenie dużej „przestrzenności” i rozległości panoramy. Kolorytu krajobrazowi dodają przycupnięte na zboczach hal szałasy, często mocno nadgryzione zębem czasu.
Ścieżka prowadzi po południowej stronie linii grzbietowej nadal poprzez Halę Bacmańską, a potem przez kolejne opadające w prawo hale: Motykową i Bieguńską, rozdzielone pasami świerkowego lasu. Prawie cały czas towarzyszy nam ten sam wspaniały widok na południe. Mijamy kolejną kulminację w grzbiecie, którą jest Boraczy Wierch* (1244 m) (niektórzy nazwę tę odnoszą do wcześniejszego Redykalnego Wierchu, a ten szczyt nazywają Mo-tykowym Wierchem). Przy końcu Hali Bieguńskiej, wśród świerkowych zagajników i urozmaicających krajobraz kęp jałowców, dochodzą z lewej strony znaki zielone z Hali Boraczej, biegnące północnymi stokami Boraczego Wierchu (trasa 6Z). Kolejny przesmyk przez las z polankami i osiągamy w końcu skraj Hali Lipowskiej*. Łagodnym lukiem idziemy przez jej górną część wciąż podziwiając widoki i kierując się do jej wschodniego końca pojedynczymi dorodnymi świerkami. Z prawej, od dołu podchodzi niewielki wyciąg narciarski oraz znaki niebieskie ze Zlatnej* (trasa 9N)- Wkrótce na skraju lasu dostrzegamy wciśnięty w południowe zbocze budynek schroniska. Znajduje się tu także tablica informacyjna przystanku nr 13 ścieżki dydaktycznej Żywieckiego Parku Krajobrazowego. Sam szczyt Lipowskiej* (1324 m) ukryty jest w lesie powyżej i nie sprawia stąd tak imponującego wrażenia jak cała kulminacja oglądana z dalszej perspektywy, (historia i opis schroniska patrz słowniczek: Hala Lipowska). Że schroniska na Lipowskiej szlak wiedzie dalej na wschód jeszcze 10 minut szeroką leśną drogą do Hali Rysianka* leżącej pod niewyraźnym wierzchołkiem o tej samej nazwie i nieznacznie tylko mniejszej od sąsiedniej Lipowskiej wysokości (1322 m). Znajduje się tu kolejne schronisko PTTK bez wątpienia bardziej malowniczo położone i o ciekawszej architekturze niż obiekt na Lipowskiej. Spod schroniska roztacza się ciekawa panorama w kierunku południowo-wschodnim.
Poprzez źródłową część doliny Bystrej widać fragment grzbietu granicznego na wschód od Grubej Buczyny z szerokim obniżeniem przełęczy Bory Orawskie pomiędzy Wilczym Groniem a Trzema Kopcami. Ta ostatnia kulminacja jest zwornikiem dla wyraźnego grzbietu, który lukiem prowadzi od Rysianki łącząc gniazdo Lipowskiej z grzbietem granicznym. W lewo od Trzech Kopcow widać najwyższą część grzbietu granicznego w zachodniej części Beskidu Żywieckiego z Palenicą i zamykającym panoramę wyniosłym i rozległym Pilskiem. Oprócz płaskiej kopuły szczytowej widać również na prawo wyraźną kulminację Mechy (tzw. Pilsko Orawskie) w grzbiecie opadającym na południe już po słowackiej stronie.
Rysianka jest punktem węzłowym dla wielu szlaków. M.in. dochodzi tu szlak czerwony z Węgierskiej Górki przez Abrahamów, stoki Romanki i przel. Pawlusią (trasa 12C), który prowadzi dalej przez Trzy Kopce na Halę Miziową pod Pilskiem (trasa 25C), szlak czarny z górnej części Złatnej (trasa 10S) i niebieski z Sopotni Wielkiej (trasa 21N).
