Beskid Żywiecki – Ochrona przyrody
Na omawianym obszarze, po polskiej stronie zlokalizowane są cztery rezerwaty przyrody:
Rezerwat leśny „Romanka” — utworzony został w roku 1963 dla ochrony górnoreglowego boru świerkowego na szczycie Romanki (1150 — 1366 m), który jest pozostałością dawnej Puszczy Żywieckiej. Jest to rezerwat ścisły o powierzchni 98,45 ha. W drzewostanie przeważa świerk w wieku 150-250 lat, trafiają się też pojedyncze okazy jaworów, liczące do 300 lat. W niższej części rezerwatu licznie występuje buk i jodła. Runo jest wyraźnie zróżnicowane. W miejscach wilgotnych, skalistych i lepiej doświetlonych dominuje postać paprociowa z wietlicą alpejską, a ponadto występuje kozłek trojlistkowy, goryczka trojeściowa i rozchodnik karpacki. Natomiast w miejscach suchych i bardziej zacienionych przeważa borówka czarna i trzcinnik. Rezerwat stanowi ostoję fauny leśnej, m.in. rysia, kuny leśnej, borsuka, puszczyka i wielu gatunków dzięciołów. Niestety zanieczyszczenia powietrza czynią w rezerwacie poważne spustoszenia, szczególnie w partiach szczytowych. Wędrując grzbietowymi szlakami Romanki nie da się nie zauważyć, że rozległe partie drzewostanu są całkowicie obumarłe (zniszczone przez komika). Z tego rodzaju sytuacją spotykamy się w reglu górnym Beskidów Zachodnich coraz częściej. Wynika ona z faktu, że na wysokości od 1200 do 1500 m występuje największa koncentracja zanieczyszczeń powietrza.
Rezerwat leśny „Pod Rysianką” — utworzony został w roku 1970 i obejmuje 27,54 ha powierzchni. Położony jest na stromych stokach lejów źródlanych potoku Sopotnia Wielka, na wys. 950-1170 m. Ochronie podlegają tutaj starodrzewy buczyny karpackiej (do 1050 m), wyżej bory świerkowo-jodłowe z domieszką buka (do 1150 m), a jeszcze wyżej bór świerkowy regla górnego. Wiek drzewostanów sięga 170 lat. Z rzadkich gatunków roślin mają tu swoje stanowiska: wierzbownica zawieszona, złocień okrągłolistny, widłak jałowcowy, rzeżucha Opiza i tocja alpejska. W matecznikach żyją jelenie, borsuki i kuna leśna. Z ptaków spotyka się dzięcioła czarnego i puszczyka.
Rezerwat leśny „Pilsko” — powstał w roku 1971 na obszarze 15,41 ha. Jest to rezerwat ścisły chroniący górnoreglowy bór świerkowy położony na wysokości 1280-1370 m, w leju źródlanym potoku Glinne. Występuje tu 170-letni starodrzew o charakterze pralasu, ugałęziony do ziemi. Najstarsze świerki (dwa okazy) osiągnęły wiek 330 lat, mają ok. 30 m wysokości i średnicę w pierśnicy (na wys. 1,3 m od ziemi) ponad 70 cm. Planuje się znaczne powiększenie tego rezerwatu tak, aby objął cały szczytowy rejon Pilska, podobnie jak to jest po stronie słowackiej.
Rezerwat leśny „Gawroniec” — najmłodszy na opisywanym obszarze, utworzony w roku 1995. Zajmuje obszar o powierzchni 23,69 ha i położony jest na stokach góry Gawroniec (600 m) nad doliną Koszarawy kolo Jeleśni. Porasta go buczyna karpacka z charakterystyczną odmianą buka oraz płaty olszynki karpackiej. Jest to przykład jednego z najlepiej zachowanych naturalnych lasów liściastych w Beskidzie Żywieckim.
Zdecydowana większość omawianego obszaru po polskiej stronie objęta jest ochroną w ramach Żywieckiego Parku Krajobrazowego, do którego włączono tutaj nawet kilka wsi, a mianowicie: Glinkę, Złatną, Sopotnię Wielką i górną część Żabnicy. Żywiecki Park Krajobrazowy został utworzony mocą uchwały Wojewódzkiej Rady Narodowej w Bielsku-Białej z dnia 13 marca 1986 roku. Powierzchnia Parku, obejmującego najatrakcyjniejsze przyrodniczo, krajobrazowo i kulturowo części Beskidu Żywieckiego, wynosi 35870 ha. Od południa graniczy ze słowackim Obszarem Chronionego Krajobrazu „Górna Orawa” (słow. Chranena krajinna oblast’ „Horna Orava”). Oprócz zadań ochrony przyrody, istnienie Parku ma na celu zapewnienie harmonii rozwoju sieci osadniczej z warunkami środowiska przyrodniczego i krajobrazu, realizację zadań naukowo-dydaktycznych a także rozwój racjonalnie pojętej turystyki, sportu i rekreacji oraz wytyczanie kierunków dalszego rozwoju odpowiedniej infrastruktury na jego obszarze.
