Roślinność Beskidu Śląskiego
Roślinność Beskidu Śląskiego układa się jak wszędzie w górach — w charakterystyczne piętra roślinne, różniące się między sobą zarówno występowaniem poszczególnych gatunków roślin, jak i całych ich zespołów. Sięgające do ok. 500 m npm piętro pogórza pierwotnie zajęte było przez wielogatunkowe lasy mieszane, zwłaszcza grądy dębowo-grabowe ze znacznym udziałem jaworów, lip, modrzewi i buków, a w miejscach wilgotniejszych — wiązów. W podszyciu występowała leszczyna, dziki bez czarny i koralowy, kruszyna, wiciokrzew, wierzba iwa i inne, a runo leśne było bardzo bogate. Pierwotnie lasy te pokrywały całe pn. podnóże gór, sięgając w dolinie Wisły* po Ustroń*, a w dolinie Olzy* nawet po Jabłonków*. W ciągu XVII i XVIII w. prawie wszystkie one zostały wytrzebione, a na ich miejscu powstały łąki i pola uprawne. Niewielkie fragmenty lasów, o mocno jednak zmienionej strukturze gatunkowej, zachowały się na stokach Jasieniowej*, w rejonie Dzięgielowa* i w kilku miejscach w okolicach Trzyńca* (m.in. Jagodna* ). W lasach tych spotkamy m.in. kwitnące wczesną wiosną: śnieżyczkę przebiśnieg, pierwiosnkę wyniosłą i wawrzynka wilczełyko, a także silnie trujący pokrzyk wilczą jagodę, bezzieleniowego łuskiewnika, pasożytującego na korzeniach leszczyny i bardzo nieliczną już lilię złotogłów. Być może nie wyginął tu jeszcze najpiękniejszy europejski storczyk — obuwik, już w latach międzywojennych rzadko spotykany. Zachowały się też nieliczne stare drzewa, głównie wiekowe dęby i lipy, m.in. w Ustroniu*, Cisownicy*, Goleszowie*, Dzięgielowie*, Trzyńcu* i Jabłonkowie*.
Od 500 do 1100-1150 m npm. rozciąga się w Beskidzie Śląskim kraina regla dolnego, obejmująca resztę omawianego tu regionu aż po najwyższe szczyty (Wlk. Czantoria*, 995 m). Pas dolny , sięgający do 700-800 m npm, to w całych Beskidach Zachodnich strefa jodły i buka. Pas przejściowy, sięgający po 950 m npm, jest strefą najsilniejszej ekspansji buka. Wyżej drzewem dominującym staje się świerk. Na znaczne zróżnicowanie roślinności w obrębie tych stref wpływ ma wiele czynników, jak: rodzaj podłoża i wytworzonych na nim gleb, stromość i ekspozycja stoków, lokalne warunki klimatyczne.
Najpiękniejsze fragmenty dawnej puszczy karpackiej tworzyła kiedyś w reglu dolnym buczyna karpacka, w której bukowi pospolitemu towarzyszą głównie jodła i jawor. Warstwa podszycia jest w buczynie skąpa ze względu na znaczne zacienienie: rośnie tu m.in. wspomniany już rzadki, chroniony krzew — wawrzynek wilczełyko.
W runie występują bądź to rośliny zakwitające wczesną wiosną, przed ulistnieniem się buka, jak śnieżyczka przebiśnieg, zawilec gajowy, czworolist pospolity czy miodunka ćma, bądź też rośliny dobrze znoszące zacienienie, jak żywiec gruczołowaty i cebulkowy, marzanka wonna, intensywnie pachnący czosnek niedźwiedzi, gajowiec żółty, wilczomlecz migdałolistny i kilka gatunków paproci. Wśród nich jest też kopytnik pospolity o zimozielonych liściach i niepozornych kwiatach, ukrytych zwykle pod grubą warstwą butwiejących liści, pokrywających przez cały rok dno lasu.
Uboższa odmiana buczyny, zwana „kwaśną”, występująca na podłożu z bezwęglanowych piaskowców, charakteryzuje się brakiem jodły i jaworu, których miejsce zajmuje świerk z udziałem jarząbu pospolitego (jarzębiny) oraz bzu koralowego w podszyciu. W runie spotkamy tu konwalijkę dwulistną, delikatną trawę zwaną śmiałkiem pogiętym, przetacznik leśny i piękną paproć narecznicę szerokolistną.
Typowym dla omawianej części Beskidów zespołem leśnym regla dolnego był również las jodłowy, w którym prócz jodły występuje nieznaczna domieszka buka lub świerka i jawora. Na bogatszych siedliskach runo tych lasów jest podobne, jak w zespołach buczyny karpackiej. Na stanowiskach o glebach silnie zakwaszonych spotkamy w runie darnie przytulii okrągłolistnej, paprocie: podrzeń żebrowiec i narecznicę szerokolistną oraz duże łany czarnej borówki przetykane kępami śmiałka pogiętego.
Najmniej żyzne siedliska — miejsca słabo nachylone i płaskie grzbiety między dolinkami — zajął dolnoreglowy bór mieszany. Na podłożu bezwęglanowego, trudno wietrzejącego piaskowca, rosną prawie wyłącznie jodła i świerk. Świerk znajduje tu optymalne warunki rozwojowe i jest dorodniejszy niż w innych zespołach leśnych. W podszyciu tych lasów, które zajmowały dawniej znaczne obszary na omawianym terenie, występuje głównie kilka gatunków jeżyn, dziki bez koralowy, wiciokrzew czarny. W runie — bogatym i urozmaiconym — spotkamy liczne paprocie, widłaki, oraz wiele gatunków mchów, tworzących miejscami duże, zbite darnie. Spośród roślin kwiatowych spotkamy tu konwalijkę dwulistną, przetacznik leśny, typowy gatunek górski — podbiałek alpejski, a czasem gruszyczkę jednokwiatową i rzadki gatunek storczyka — listerę sercowatą. Wśród traw tu występujących wymienić trzeba sięgającą 1 m kosmatkę olbrzymią i typową dla Karpat Zachodnich kosmatkę żółtawą.
