KLIN — wieś na pograniczu Beskidzkiej Wierchowiny i Kotliny Orawskiej nad potokiem Klinianka. Centrum Klina z kościołem leży na wysokości 640 m. Dolna część wsi usytuowana jest w pobliżu ujścia Klinianki do Półgórzanki blisko brzegów Orawskiego Jeziora*. W roku 1991 Klin zamieszkiwało ponad 1700 osób.
Klin to nazwa, którą pierwotnie określano górskie ramię rozdzielające dwa potoki. Wieś została osadzona na prawie wołoskim przez żupana komitatu orawskiego Franciszka Thurzo. Działo się to na krótko przed rokiem 1567, w którym jest po raz pierwszy wymieniona w wykazie powinności na rzecz Orawskiego Zamku. Zasadźcą i pierwszym sołtysem był Jakub Kohut z Uścia (dziś Ustie nad Priehradou — podmiejska część Trzciany), który przyjął nazwisko Klinowski. W latach 1604-1605 Klin został zniszczony przez oddziały Mikołaja Komorowskiego z Żywca*, który najechał „orawskie państwo” oraz przez wojska węgierskiego magnata Stefana Bocskay’a. W roku 1613 kolejny żupan Jerzy Thurzo, syn Franciszka, wydal sołtysowi Jakubowi Klinowskiemu nowy akt lokacyjny, udzielając wsi dalszych lat wolnizny. Podczas wojen religijnych XVII wieku synowie Jakuba: Jan i Maciej stanęli po stronie cesarza i wiary katolickiej. Wbrew zakazom Thurzonów, a później Thókólych, którzy próbowali w podległych im włościach narzucić protestantyzm, sprowadzali do wsi katolickich księży z Polski. Ci pod gołym niebem odprawiali nabożeństwa, udzielali chrztów, ślubów i pogrzebów. Od cesarza Ferdynanda III Klinowscy uzyskali zgodę na to, aby ksiądz Jan Sczechowicz z Ratulowa (Podhale), archidiakon i proboszcz wszystkich orawskich katolików mógł prowadzić katolickie misje. Za te zasługi bracia Klinowscy zostali w roku 1650 nobilitowani przez cesarza Leopolda I. Później, w 1672 roku, zdążyli się jeszcze przyczynić do stłumienia antyhabsburskiego powstania Kacpra Piki.
W roku 1683 Klin został spalony i złupiony przez litewsko-kozacko-tatarskie wojska Jana III Sobieskiego, których zadaniem była pomoc cesarzowi Leopoldowi I w walce z powstaniem Emeryka Thókóly’ego. W XVIII wieku wieś całkowicie się zmieniła. Wpłynęła na to utrata pastwisk odebranych przez „orawskie państwo”. Wówczas Klinianie zajęli się uprawą lnu i produkcją płótna. Założono magiel i farbiarnię. Na szeroką skalę rozwinął się handel płótnem (patrz: Kultura ludowa). O zyskach tutejszych płócienników świadczy wybudowanie dziesięciu murowanych domów z charakterystyczną klasycystyczną fasadą (XIX w.). Do roku 1828 następował stały wzrost ilości mieszkańców, który powstrzymały dopiero epidemie moru, a pod koniec XIX wieku upadek płóciennictwa i emigracja w poszukiwaniu pracy. Pod koniec I wojny światowej wielu ludzi umarło na epidemię grypy tzw. hiszpanki. Dalsza emigracja nastąpiła wiatach wielkiego kryzysu gospodarczego 1930-1933. Pod koniec II wojny światowej, w ostatnich dniach stycznia 1945 roku, linia frontu ustabilizowała się na wschód od Klina pomiędzy Lipnicą Wielką a Rabczycami. Odtąd dziewięć tygodni upłynęło do momentu rozpoczęcia operacji ostrawskiej. Przez ten czas wieś przeżyła niemieckie rekwiracje i rabunki, a wielu młodych mężczyzn zostało wcielonych do słowackich oddziałów walczących na froncie włoskim. 2 kwietnia 1945 roku do Klina, po wcześniejszych zażartych bojach o Rabczyce i Bobrów wkroczyły jednostki armii radzieckiej.
Pierwotnie Klin należał do katolickiej parafii w Trzcianie lecz wkrótce, w roku 1595 , włączony został do świeżo założonej przez Thurzonów ewangelickiej parafii w Lokczy. Kiedy w roku 1612 powstała kolejna ewangelicka parafia w Namiestowie*, Klin został przydzielony do niej. Stało się tak mimo, że większość mieszkańców Klina była wówczas katolicka i odmawiała uczestnictwa w luterańskich nabożeństwach. Dopiero w roku 1645 w wyniku kontrreformacji, w Ćimhowej powstała pierwsza na Orawie parafia katolicka, do której włączono wszystkich orawskich katolików. W roku 1656 erygowano katolicką parafię w nieodległych Rabczycach, w roku 1672 katolicy przejęli ewangelicki kościół w Namiestowie, zaś w roku 1770 utworzono kolejną katolicką parafię w Zubrohlawie*. Tak też zmieniała się parafialna przynależność Klina. Dopiero ostatnio, w październiku 1997 roku, Klin stał się samodzielną parafią.
Pierwszy niewielki murowany kościół pw. św. Antoniego Padewskiego mieszkańcy Klina zbudowali w roku 1826. W latach 1912 i 1920 był on przebudowywany i powiększany. W roku 1993 Klinianie rozpoczęli zaplanowane na kilka lat prace przy ponownej rozbudowie kościoła i dostawieniu połączonej z nim plebanii. Powstała całkowicie nowa i okazała świątynia o nowoczesnej architekturze. Polichromie ścian i witraże wykonał artysta z Krakowa — Maciej Kawczyński. W październiku 1997 roku kościół został konsekrowany. Pierwotna świątynia była budowlą klasycystyczną i takie też posiadała wyposażenie. Zostało ono przeniesione do nowego kościoła. Warto zwrócić uwagę na klasycystyczne ołtarze: jeden z obrazem patrona oraz z rzeźbami św.św. Macieja i Marcina, drugi z obrazem św. Macieja, a trzeci z obrazem św. Marcina (w nadstawie). Powtarzające się postacie św.św. Macieja i Marcina najprawdopodobniej wiążą się z osobami walczących o rekatolicyzację Orawy członków rodu Klinowskich.
Na teren wokół kościoła wchodzi się przez murowaną bramę. W niszach tej bramy znajdują się XIX-wieczne drewniane rzeźby Najświętszej Maryi Panny i św. Jana Nepomucena. Na przykościelnym cmentarzu stoi kamienny krzyż z postacią Ukrzyżowanego wykonany w 1825 roku. Pochodzi on ze znanego warsztatu Białopotockich w Białym Potoku. Podobne kamienne krzyże znajdują się też na grzbiecie Wielkiego Wahanowa (943 m). W dolnej części wsi stoi murowana klasycystyczna kapliczka domkowa, zbudowana na planie kola na przełomie XIX i XX wieku. We wnęce nad wejściem do niej umieszczona jest płaskorzeźba Ukrzyżowania, prawdopodobnie również dzieło Białopotockich z końca XVIII wieku.
Osobną kategorią zabytków Klina są murowane domy płócienników, postawione w 1.polowie XIX wieku: numery 85, 86, 118-119, 123-124. Dwa ostatnie posiadają charakterystyczne wejściowe ganki ze schodami, co przypomina nieco budynek dworu (słow. kuria).
W Klinie urodził się Franciszek Skyćak (XIX w.), twórca uzdrowiska (łaźni) przy leczniczych źródłach w Pólgórze* Słonej Wodzie (1863).
W pobliżu wsi znajdują się dwa rezerwaty przyrody: Taskovka* i Kliniańskie Torfowisko* (słow. Klinske raśelinisko).
W przysiółku taskovka pod szczytem Brestówki (859 m) działa niewielki wyciąg narciarski o długości 350 metrów i deniwelacji 95 metrów.
Z Klina nieznakowanymi ścieżkami można wyjść na Kopanicę (922 m) i Wielki Wahanów (943 m).
KLINIANSKIE TORFOWISKO (słow. Klinske raśelinisko) — torfowisko wysokie, rezerwat florystyczno-faunistyczny o powierzchni 9,23 ha, utworzony w roku 1967 na południe od wsi Klin*.
KLINSKE RAŚELINISKO — patrz: Kliniańskie Torfowisko.
