NOWOĆ (słow. Novot’) — wieś orawska położona w górnym dorzeczu Nowocianki (d. Klinianki), tj. nad Nowocianką, jej lewymi dopływami Cisanówką (slow. Tisanovka) i Menzdrówką (slow. Menzdrovka) oraz na przyległych odkrytych grzbietach. Północną granicę wsi tworzy wododziałowy grzbiet karpacki (europejski dział wód) z dorzeczem Orawy (i Nowocianki) na południu oraz dorzeczem Soły na północy. Grzbietem tym biegnie polsko-słowacka granica państwowa. Centrum, Nowoci leży na wysokości ok. 750 m. Jest to jedna z większych wsi na Orawie; w roku 1996 liczyła 2860 mieszkańców.
Nowoć została założona w 1691 roku na tzw. surowym korzeniu (na jej miejscu nie było wcześniej żadnych osiedli) i na tzw. prawie kopieniackim. Wówczas to Jerzy Erdódy senior, żupan Orawy i dyrektor komposesoratu orawskiego, wydal akt lokacji. Zasadźcą został Michał Jurczak, sołtys z Wasilowa, inicjator założenia Nowoci. Mianowano go również sołtysem przyszłej wsi. Pierwsza nazwa wsi brzmiała Jurków i pochodziła albo od imienia Jerzy hrabiego Erdódy, albo też od nazwiska wspomnianego zasadźcy i sołtysa Jurczaka. W roku 1712 zmieniono nazwę na Nówoć, która wyraźnie podkreśla, że jest to wieś nowo założona. Tego typu nazwy częste są również w Polsce (np. Nowa Wieś, Nowiny). Nowoć zakładana była w okresie, kiedy ustało masowe zbiegostwo poddanych z Żywiecczyzny, co jednak nie wyklucza, że pewna liczba kolonistów z tego terenu zdołała się tutaj osiedlić. Jednak główny kierunek napływu ludności pochodzenia polskiego to rozrastające się wsie Mutne* i Wesołe* (słow. Oravske Vesele), które już wcześniej zostały zasiedlone żywiołem polskim. Dopływ ludności słowackiej od strony Zakamiennego* raczej nie mógł mieć miejsca, gdyż wieś ta została całkowicie zniszczona przez wojska kuruców w 1683 roku. Taka sytuacja osadnicza spowodowała, że Nowoć określana jest w literaturze słowackiej jako wieś “góralska”, tj. wieś której język i kultura ludowa przechowała wyraźne cechy polskie. Było to tym łatwiejsze, że mieszkańcy Nowoci utrzymywali kontakty z Polską. Z górnego końca wsi jest bliżej do żywieckich Ujsół* niż do centrum Zakamiennego. Nowocianie chodzili też dalej, do Rajczy*, Milówki*, Żywca*. Wymienione polskie miasteczka leżały bliżej niż Namiestów i Twardoszyn. Także takie ośrodki gospodarcze jak Bielsko i Cieszyn leżały bliżej niż górno-węgierski Rożemberk (slow.Rużomberok). Kontakty przez granicę utrwaliły się z chwilą przyłączenia Galicji do Austrii w roku 1772. Ciekawostkę historyczną stanowi fakt, że kiedy cesarzowa Maria Teresa po wojnie z Prusami, na mocy pokoju w Hubertsburgu w roku 1763, ostatecznie utraciła Śląsk w roku 1764, dokonano dyslokacji wojsk w pobliże nowej granicy i austrowęgierskie oddziały wojskowe stacjonowały właśnie w Nowoci (wcześniej przez krótki czas w Erdutce). W okresie I wojny światowej doliną Nowocianki poprowadzono odgałęzienie wąskotorowej kolejki leśnej, dziś nieistniejące. Na początku II wojny światowej na terenie wsi pojawiły się polskie patrole wojskowe, które szybko ustąpiły. We wrześniu 1944 roku do wsi weszły oddziały niemieckie, które rozbroiły i aresztowały słowacką straż graniczną. Kwaterowało tu niemieckie dowództwo budowy okopów i innych umocnień, które przygotowywano przeciwko postępującej armii radzieckiej. W trakcie walk, które tu wkrótce nastąpiły, wieś nie poniosła większych strat. Po II wojnie światowej, w okresie II Republiki Czechosłowackiej w Nowoci zbudowano wiele ważnych obiektów użyteczności publicznej, m.in. sklepy, szkolę, przedszkole, ośrodek zdrowia, dom spokojnej starości, obiekty spółdzielni rolniczej. W 1974 roku powołano tutaj filię Słowackich Zakładów Elektrotechnicznych (Slovenske elektrotechnicke zarody — SEZ) z Dolnego Kubina, które dają zatrudnienie ok. 160 osobom. Te osiągnięcia spowodowały, że w roku 1989 w ogólnosłowackiej rywalizacji miast i wsi Nowoć zajęła I miejsce.
